در ایام غدیر، ما معمولا در محفلی، مجلسی شرکت می کنیم و می بینیم سخنران ها با استفاده از اسناد و مدارکی مختلف شروع به اثبات ولایت علی علیه السلام می کنند...

گاهی از خودم می پرسم: این مطالب را برای چه کسانی می گویند؟؟ همه ما که پایین این منبر نشسته ایم، همه ما قائل هستیم به ولایت علی(ع)! همه ما شیعه هستیم! در این مجلس ما که مخالفی نداریم! 

در اون اوایل تصور می کردم که هدف این است اگاه تر بشویم به حقانیت علی علیه السلام و دست پُری داشته باشیم در برابر مخالفان...

ولی مگر مثلا یک شیعه در یک از شهر های شیعه نشین، در چند مرتبه از طول عمرش پیش می آید که با یکی از برادران مخالف روبه رو شود؟... خیلی کم... و از این احتمال کم، چقدر پای مباحثه پیش می آید؟... خیلی کم... و از این احتمال کم چقدر پیش می آید که این شیعه ورود پیدا کند و از اسناد و مدارک استفاده کند؟! نزدیک به صفر!

ما باید نگاه خود را نسبت به غدیر تغییر دهیم! داستان غدیر از ضرورت ولایت خبر می دهد. 

بعضی از ما ها یک مدال افتخار بر سینه خود زده ایم که "من در سمت درست تاریخ ایستاده ام" ..... و همین موضوع باعث شده است گاه به آنچه که امروز داریم، قانع باشیم و خیال می کنیم این همان غایت و نهایتی است که می توانیم تامین کنیم!

آدمی که به ماهی چند هزار تومان حقوق و یک زن و بچه و برو بیایی قانع است، طبیعی است که حرکتی نکند... طبیعی است که در رکودش بماند!

کفر متحرک به اسلام می رسد ولی اسلام راکد پدربزرگ کفر است!

سلمان ها در حالی که کافر بودند، حرکتشان آنها را به رسول منتهی کرد و زبیر ها در حالی که با رسول بودند، رکودشان آنها را به کفر پیوند زد!

• مطالبه منی که در سمت درست تاریخ ایستاده ام باید این باشد که " تو در این طرف درست تاریخ چه کاری را باید انجام دهی؟ چه رسالتی داری؟ چه ارتباطی با ولی زمان خود، با امام زمان خود داری؟"